Ik heb al jaren wat met een magnolia. Bij mijn ouders thuis stond in de kleine stadstuin een reus van een magnolia, die een groot deel van de tuin beslaat. Mijn vader plantte de boom 40 jaar geleden.
Toen mijn moeder onverwacht na een kort ziekbed overleed, zag ze vanuit haar slaapkamer de bladeren van de magnolia vallen. Mijn moeder stierf toen er nog één blaadje aan de boom hing. Op de dag van de begrafenis viel ook deze op de grond. Mijn ouders leven niet meer, maar de boom bleef. De nieuwe bewoonster is er blij mee.
In de winter probeerde ik als kind de knoppen te tellen. Het was niet te doen. Ik raakte de tel kwijt, het waren er ook zo veel. In het voorjaar na de bloei moest ik de gevallen bloemblaadjes bij elkaar vegen. Zomers was de magnolia onze parasol en in de herfst… Ja, inderdaad ging ik weer aan het vegen. Juist die boom bepaalde me in de stad bij de seizoenen.
Later kreeg ik zelf een magnolia. Ik kreeg die niet zomaar. Ik had drie weken in het ziekenhuis gelegen. Naar huis gaand wist ik dat gezinsuitbreiding niet meer mogelijk was. Ik was 25 jaar en had inmiddels een gezonde dochter en zoon. Een rijkeluiswens als je geen kinderen hebt, maar voor mij was het toch even slikken. Toen ik met de taxi bij ons huis aan kwam, zag ik tot mijn verbazing een bloeiende magnolia in de voortuin staan. Een cadeautje van Gert. Het ontroerde me en het hielp me geloven dat er ook voor mij nog uitbundige bloei is weggelegd.
Later verhuisden we en de magnolia verhuisde mee. Bij de volgende verhuizing moet de boom achterblijven. Opnieuw krijg ik een magnolia als cadeau. Nu van mijn oude buren, die wisten hoe ik aan die boom gehecht was. En ze zijn blij dat de boom blijft staan.
Dan koopt mijn dochter ons oude huis met de magnolia. Maar de magnolia zal niet lang meer leven. Zij heeft haar eigen smaak en er komen buxussen en grind. Jammer voor mijn oude buurvrouw. Zij mist de bloemen, de bladeren en de takken van die boom met een verhaal.
In de tuin van ons nieuwe huis in Makkinga staat tot mijn vreugde een volwassen magnolia. Eén dag heeft hij voluit gebloeid. Toen kwam de vorst en veranderde de witte bloemen in verlepte bruine bladen. En ik weet het weer. De magnolia staat voor het leven in al zijn facetten.
Er is de spanning van wat er komt, dat zinderende afwachten en die kriebels in je buik. Er is er die uitbundige bloei met de zon stralend aan een wolkeloze lucht. Maar er is ook dat onverwachte verdriet over een leven dat beschadigd is en dat veel te vroeg afloopt.
De mens en de boom zijn maar een stukje van de eeuwigheid op aarde. Ik kom het allemaal tegen in mijn werk. Mijn werk lijkt wel op dat van een tuinman. Je hebt er je hart bij nodig. Het mooie is dat je rijkelijk terug krijgt wat je geeft. Elke boom en elk mens worden mooier van liefde en aandacht. Beide zijn ze de moeite waard.
Erica Plomp-den Uijl 2008
Ps. Sinds 2015 woon ik in Steenwijk met in de tuin een grote magnolia.
