18/1 Sokken
De afgelopen dagen heeft de griep opnieuw toegeslagen. Kon ze gisteren nog een verhaaltje schrijven; nu ligt ze uitgeteld op de bank. Schrijven lukt haar niet dus maak ik me nuttig met dit bericht.
Soms werkt ze vooruit want vandaag stonden er 14 paar sokken op de nominatie om weg te gaan. Zaterdag zijn die met de spullen van afgelopen week al bij de kringloopwinkel afgegeven. Je hoeft je geen zorgen te maken dat we op blote voeten moeten lopen want er liggen er nog wel twintig in de kast.
Gert Plomp
17/1 postzegels
Als jong kind legde ik mijn eerste verzamelingen; sigarenbandjes en suikerzakjes. Al snel vond ik dat te gewoon. Mijn moeder bewaarde alle ansichtkaarten en op die kaarten zaten postzegels. Boven de stoom haalde ik ze er voorzichtig af, legde ze met de goede kant op een theedoek en alleen als ze echt droog waren, mochten ze in het postzegelboekje. Ik kwam kaarten tegen voor mijn eerste verjaardagen. Daar stond geen Erica, daar stond lieve Riekje op. Ik ben mijn moeder eeuwig dankbaar dat ze mijn naam veranderde. Ik ben vernoemd naar mijn oma die Rika heette, maar er was al een kleindochter die Rika heette, vandaar dat mijn moeder er Riekje van maakt. Ze kende toen ik geboren werd de naam Erica niet, tot ze een keer hoorde dat iemand met de doopnaam Hendrika de roepnaam Erica had. En dus vertelde de familie over mijn naamsverandering. Ze volgde haar hart en mijn vader volgde haar. Toen ik op mijn vijfde naar school ging, was ik Erica.
Postzegels vergaren werd al snel een passie. Ook ooms van mijn moeder hadden een grote collecte. Toen ze zagen hoe serieus ik was, kreeg ik van hen oude dubbele postzegels uit een tijd ver van voor mijn geboorte en de oorlog. De postzegelmappen gingen mee naar ons eerste echte huis en Gert nam het verzamelen over. Al snel nog fanatieker dan ik. Er werd een abonnement genomen op de Eerste dag series, en toen de kinderen kwamen ook voor hen. Een goede belegging veronderstelde hij. Niet dus. Nog even en er komt een tijd dat je kinderen moet uitleggen wat een postzegel is. Andere tijden hebben nieuwe passies. En mensen die nog naar beurzen gaan, zijn meestal behoorlijk op leeftijd.
Zo’n passie was wel handig. Gert vind winkelen niet leuk, maar dat werd anders als we afsloten bij de postzegelwinkel. Inmiddels is het 20 jaar geleden dat we naar die postzegels gekeken hebben en een winkel bezochten. Vorig jaar kerst zetten we de grote verhuisdoos naast het logeerbed met de bedoeling te gaan schiften en opruimen. De doos is nog niet open geweest. Vandaag gaat hij eindelijk open om 13 postzegels weg te geven. Maar aan wie eigenlijk?
Het zal niet bij dertien blijven. Als ik alleen verder zou gaan met het ontspullen van postzegels, dan kan ik maanden vooruit. Dat zal niet gebeuren. Ik houd van te veel van afwisseling.
Erica Plomp-den Uyl
16/1 Thuis
Vandaag gaan er 12 verhuisdozen weg. Betekent dat geen verhuizingen meer? Ik zou het niet weten. Tel ik de caravan mee waarin we in het begin van ons huwelijk woonden dan heb ik in Nederland in twaalf verschillende huizen gewoond. En in Frankrijk in vier. Ik heb weinig moeite met verhuizen. Het is altijd spannend om van het ene naar het andere adres te gaan. Ik hecht niet zo aan stenen; wel aan herinneringen. Mensen achterlaten is heel wat lastiger dan een mooi huis. Nieuwe contacten maken betekent je niet opsluiten in je nieuwe huis maar de deur uitgaan om zielsverwanten te leren kennen. Die zijn er steeds weer. Er zijn zoveel mooie mensen op aarde. Mensen waar je je thuis bij voelt; die je wat leren over je eigen leven. Ontmoetingen die je verrijken en verrassen.
Het ene huis is verbonden met kinderen krijgen, een ander met mensen die gestorven zijn, een volgend met ziek zijn of juist met studeren of werk. Twee keer is het een nieuwbouwhuis en twee keer een klushuis. Elk huis had een eigen charme en ik voel me er eigenlijk altijd heel snel thuis. Dat heeft te maken met mijn spullen die in en uit de verhuisdozen gaan. Een huis staat voor jezelf. Als dat goed is, is het huis ook goed. Je legt er je ziel in als je de sleutel in het slot steekt. Je onderhoudt het en bent dankbaar voor de beschutting en veiligheid die het biedt. Huizen geven ook uitdagingen. Al klussend verleg je grenzen en werk je aan je dromen. En zo groei ik mee met de huizen waarin ik woon.
Huizen zijn tijdelijke schuilplaatsen die de afdruk van de bewoners dragen. Ik hoop en bid dat wie nu bij mij binnenkomt zich geborgen weet. Een plekje van vrede en rust. De retraiteweek die ik dit voorjaar in Regnévelle ga geven, wil zo’n een plekje van groei zijn.
Erica Plomp-den Uyl
15/1 vervlogen tijd
Vandaag herlees ik Eén nacht, Markovitsj van Ayelet Gundar-Goshen. Ik lees een stukje hardop voor aan Gert. “En toch werden ze ouder. Niet meteen. Dit gebeurt nooit meteen, dat is het hem juist. Een mens legt zich even toe op een of andere futiliteit – kinderen grootbrengen, betaald werk, een lekkere maaltijd, of twee – kijkt ineens op, en zie, hij is oud… Alsof een hunkering die niet vervuld wordt eeuwig kan blijven bestaan. Hoe het ook zij, de jaren vervlogen en daarmee ook de emoties, de verlangens en de mijmeringen. Lichaamscellen stierven af en worden door andere vervangen. Haren vielen uit en er kwamen niet altijd andere voor in de plaats. En toch gingen mensen gewoon hun gang. Alsof de cellen, de haren, om van emoties, verlangens en mijmeringen maar te zwijgen, nog altijd dezelfde waren.”
De voorwerpen die vandaag het huis verlaten hebben, passen niet meer bij mij als ouder wordende vrouw. Ze stammen uit een tijd dat ik een dertiger was en ging voor opvallende kleuren in mijn oren. Bij elk outfit een passende kleur. Al jaren wonen de grote oorringen in felle primaire en secundaire kleuren een stil leven in mijn sieradendoos. Een enkele keer mochten ze er even uit, maar al snel gingen ze weer terug. Het vloekte met mijn spiegelbeeld. Niet dat de oorbellen niet mooi meer waren. Zij bleven onveranderd, alleen ik veranderde al bleef ik mooi. Wie 11 paar oorbellen wegdoet uit een vervlogen tijd heeft genoeg aan het heden.
Erica Plomp-den Uyl
14/1 Ratjetoe
Er zijn van die woorden die tot de verbeelding spreken. Ratjetoe is er een van. In mijn woordenboek staan 19 betekenissen. Altijd heeft het te maken met mengen. Soms heeft het een negatieve klank van een allegaartje of rommeltje. Veel vaker is het positief en is het een heerlijk gerecht waar groenten en peulvruchten gemengd worden met granen. Iedereen heeft wel eens ratatouille gemaakt. En het lekkerst is als het jouw eigen variant is. Nederland heeft ook wel wat van zo’n bord vol kleur. Het heeft iets gezelligs al die nationaliteiten die zich mengen. Voor mij komt dat juist samen in de muziek. Oosterse en westerse klanken mengen zich wonder wel. Jordi Savall weet dat al jaren. Maar ja, hij komt uit Catalonië. Nergens hoor je zo goed wat de beïnvloeding van Afrika, Azië en Europa aan moois oplevert.
De 10 dingen die vandaag het huis verlaten is ook zo’n mengelmoes. Een broek, een jasje, een vestje, een blouse, een kleed, een bikini en 4 boekjes Alles wordt Nieuw van Hanna Lam. Dingen die veel plezier gegeven hebben. Zeker de boekjes. Ik heb er wat uit laten zingen. Van alles wat weg gaat, is de bikini het minst gebruikt. Ik heb me er nooit prettig in gevoeld. Zo weinig verhullend en prikkelend. Wat dat betreft doet een boerkini heel wat meer appel op de fantasie en het maakt je nieuwsgierig naar wat eronder zit. Een bikini is net als het letterlijk lezen van een tekst. Er zijn geen verrassingen meer. Geef mij maar de uitdaging om op zoek te gaan naar al die verhullende lagen.
Erica Plomp-den Uyl
13/1 Stil staan
Vrijdag de 13e. Een dag die je voor de gek houdt. Buiten is alles wit, maar het vriest niet. Wit heeft een rustgevend effect én sneeuw dempt geluiden. Dat absorberen vind ik het mooie van sneeuw. Misschien omdat ik zelf zo’n spons ben die emoties en gevoelens rond om me opzuig. Ik vind het heerlijk om onder mensen te zijn voor een goed en diepgaand gesprek, maar ik geniet ook enorm van het alleen zijn. Afgelopen zomer hadden Gert en ik een LAT vakantie. Zat ik in Nederland dan zat Gert in Frankrijk of anders om. Het is ons beiden prima bevallen. In relaties is het een weldaad elkaar tijd voor jezelf te gunnen. Je doet andere dingen dan als je samen bent. Je maakt even pas op de plaats om contact te maken met jezelf. Er is een prachtige spreuk van Confusius ‘Mensen spiegelen zich niet in lopend water, maar in water dat stil staat’.
Laat zo nu en dan de tijd maar even stil staan. Laat het water om jou heen tot rust komen en kijk dan eens opnieuw naar jezelf en je werkzaamheden. Reken maar dat je wat anders ziet dan wanneer je nog druk aan het rondstappen bent in wild water. Niet voor niets is januari de maand van de spiritualiteit. Dit jaar is het thema compassie. Een prachtig woord over het vermogen om medeleven te hebben met anderen en jezelf. Compassie gaat ook over een beter evenwicht tussen materiele welvaart en geestelijk en lichamelijk welzijn.
Door met aandacht te leven voor wat er echt toe doet, door bewuster te werken en met anderen om te gaan vind je balans. Dan kan het leven weer gaan bruisen en leven we met hartstocht. Spiritualiteit heeft te maken met de relatie God – mens, maar het gaat ook om levenskunst. Kunst om je hoofd en huis ruimte te geven. Vandaag gaan er 9 tijdschriften weg met de veelzeggende titels Zin en Maison Creatief. Het papier gaat weg. Creativiteit en zin zijn deel van mij.
Erica Plomp-den Uyl
12/1 Moeder aarde
Ik ben een relativistisch mens die intens van het leven geniet. Al het bestaande draagt een kiem van het vergaan in zich. Dat zet je op je plaats. We zijn hier niet eeuwig. De aarde is onze moeder die ons letterlijk draagt. Vóór ons droeg ze miljoenen levende wezens en na ons…? Heeft ze de kracht om ons te blijven dragen? Elk mens laat een eigen voetafdruk achter op aarde. Dat is niet de maat van je schoenen. Het is de ruimte die je als mens inneemt op aarde door wat je consumeert. Iedereen heeft een stukje van de aarde nodig om te leven. Dit stukje is nodig om je voedsel te verbouwen, je huis te verwarmen, je afval te laten verwerken, je kleding te produceren of naar je werk of vakantiebestemming te reizen.
Elk jaar doe ik de voetafdruktest om te kijken hoe groot het stukje aarde is dat ik nodig heb om leven. Ik heb al jaren aan 1,5 voetbalveld genoeg. Per persoon heeft de aarde 4 voetbalvelden beschikbaar. De gemiddelde Nederlander gebruikt er 12. Ik snap werkelijk niet hoe dat kan?
Ik leef al zo luxe, waar komt dat hoge getal dan vandaan? Ja, ik vlieg niet, eet geen vlees en amper zuivel, bereid de maaltijden zonder pakjes en zakjes, eet zoveel mogelijk groenten en fruit van het seizoen. Ik koop graag 2e hands en heb al 2 jaar geen restafval. Mijn maand van ontspullen is ook een signaal. De voetafdruk is wereldwijd de afgelopen jaren sterk gestegen. Als we zo doorgaan zijn er straks twee aardbollen nodig. Dat kun je je kleinkinderen toch niet aandoen?
Vandaag gaan er 8 theologische naslagwerken weg. Ik geef ze door in de hoop dat iemand geniet van de Schriftuitlegging. En dan kan het niet anders dan dat hij of zij leest over het zuchten van de schepping. Paulus heeft het over barensweeën. Hij hoort de schepping als een mens zuchten omdat de zinloosheid overheerst. Tegelijk klinkt er het lied van verlangen naar heelheid en het behoud van de schepping. Met open ogen en oren midden in het leven staan, vraagt keuzen. Goede keuzen die je kracht geven en tijd. Tijd voor om eens stil te staan bij de schepping en haar schepsels. Welke keuze maak jij?
Dat zullen vanzelfsprekend heel andere zijn dan de mijne.
Want jij bent een ander uniek mens.
Erica Plomp-den Uyl
